Het bezoeken van een nieuwjaarsbijeenkomst vind ik nog wel “een dingetje”. Ik ben niet zo goed in “small talk” Nou vooruit , een half uurtje dan, en dan wil ik weer, gestresst, naar huis.
Deze week ook weer. We zaten allemaal aan de thee/koffie. Met lekkere hapjes, lief gemaakt door een Eritrese mevrouw. Voor sommige mensen was dat onbekend voedsel , dus nee maar niet eten. Het begin was er.
Gesprekken: stoeptegels die loslaten. Dat lag allemaal aan “je mag het niet zeggen” de buitenlanders die de werkzaamheden hadden gedaan.
Het huis dat leegstond (wordt vast dichtgetimmerd…)
De eenzame ouderen die een huisbezoek konden krijgen van een vrijwilliger (privacy?)
Het vuurwerk (teveel) het lawaai op straat (ook teveel), de kleur van de nieuwe papiercontainer (lelijk), …
Vooral veel gemopper, waarbij één man met schrille stem ,uitgebreid de boventoon in het gesprek voerde.
Ik wil geen Marcel van R. nadoen, columnist , die altijd negatief zijn omgeving portretteert maar nu maak ik toch wel een beginnetje vrees ik .
Vraag: Hallo medebloggers,hoe blijf je jezelf in zo’n gesprek en houd je het ook nog min of meer gezellig ? Wat algemeen meepraten en het gesprek wat proberen om te buigen ? Geen roddels verspreiden.
Eerder weggaan was dìt keer een optie. Nu konden ze tenminste over mij praten.
Taaltuin 